17 de janeiro de 2008

GALIZA NOM SE VENDE: TODAS A COMPOSTELA O 17 DE FEVEREIRO!!!


Fai um clic enriba do cartaz para a ver de perto

PANFLETO DE GALIZA NOM SE VENDE PARA A MANIFESTAÇOM CONTRA A DESTRUCIÓN DO TERRITORIO:

Galiza no ano 2008

Desde A Guarda a Ribadeo, desde O Courel á Terra Cha, un terremoto de especulación e depredación da terra e do mar está destruíndo a nosa natureza, a nosa paisaxe e a nosa forma de vida. Está destruíndo, polo tanto, a propia identidade de Galiza.

O litoral galego está a sufrir un proceso especulativo de urbanización e privatización sen precedentes que destrúe a paisaxe e dana irreversiblemente os seus recursos pesqueiros e marisqueiros. A continua construción de recheos, que, as máis das veces, costituen terreo de valde para empresas que nada teñen que ver co mar, e a artificialización da costa únense a uns niveis de contaminación nunca ata agora rexistrados nas nosas rías e a un Plan de Portos Deportivos absurdo que pretende crear en Galiza máis amarres que os que ten todo o longo litoral oeste de Italia, multiplicando por catro os que existen en Francia por cada quilómetro de costa: Privatización do que é de todos para disfrute e negocio duns poucos.

A esa desfeita temos que unir un Plan Acuícola devastador que significa a destrución de centos de hectáreas das zonas mellor conservadas do noso litoral para a construción de múltiples e enormes piscifactorías, para maior gloria e proveito de dúas empresas transnacionais.

Os nosos ríos viven un proceso de degradación e sobre explotación hidroeléctrica que se suma ao abandono total dos montes e o rural: eucalipto e lume. Estes últimos son ademais víctimas dun desaforado Plano Eólico que ameaza con non deixar un só cumio sen muíños aeroxeradores. E todo isto nun país que exporta máis do 40% da enerxía eléctrica que produce e que ten dúas das centrais térmicas máis contaminantes de Europa.

Todos estes Plans (piscifactorías, portos deportivos ou parques eólicos), non significan ningunha mellora para a cidadanía. Xeran un número ridículo de postos de traballo e a riqueza que producen vai parar só aos petos das grandes empresas, dos grandes capitais, sen repercutir practicamente nada no tecido económico e social do país. Pero si destrúen, degradan e usurpan o que é de todas e todos nós: o medio ambiente, os recursos naturais, a paisaxe e o territorio.

Outro destes Plans da Xunta, o da Minaría, é un triste modelo de espolio e híper explotación do territorio. Significa, ademais, a destrución dun dos nosos tesouros naturais máis valiosos e máis queridos, un tesouro que chegara intacto ata nós: A Serra do Courel. Pero tamén a Terra Cha e moitas outras comarcas de Galiza sufrirán as súas consecuencias.

Un rosario de industrias perigosas segue a espallarse polo país.

Reganosa, na Ría do Ferrol, é un exemplo paradigmático de temeridade, irresponsabilidade e desprezo pola cidadanía. Ence segue, ano tras ano, contaminando gravemente a Ría de Pontevedra. O proxecto de Parque de Residuos no Ribeiro sinala o rumbo polo que nos queren levar. E a lista podería seguir e seguir. Beneficios para uns poucos e inseguridade, lixo e destrución para tod@s.

De xeito continuista, o modelo de transporte e de mobilidade que se está a fomentar é o do vehículo privado diante dun transporte público actualmente misérrimo por non dicir inexistente. A construción de máis autovías e vías de alta capacidade está a supor un meirande impacto no territorio e o uso do automóbil privado máis emisións de gases de efecto invernadeiro á atmósfera, en detrimento do transporte colectivo, o peonil e a bici, moito máis racionais e respetuosos co medio.

Quen vexa o ridículo mapa dos ferrocarrís de Galiza e o compare co de calquera outra rexión da Europa desenrolada (incluído o Estado español) será presa dunha serie alternativa de risas e bágoas compulsivas: Catro raias mal trazadas constitúen toda a nosa “rede ferroviaria”. Lonxe de tentar remedialo, agora queren vendernos (como abelorios aos indios) o AVE como solución. Un negocio tamén destrutor do territorio que de ningún modo solucionará o problema da vertebración do país.

Por se todo isto fora pouco, os Concellos das nosas vilas e cidades andan a debuxar Plans Xerais de Ordenación que, lonxe de pretender mellorar a calidade de vida da cidadanía, consisten en ver quen constrúe máis. Un alarde de urbanismo salvaxe que na maioría dos casos pretende duplicar, senón máis, o número de habitantes nun prazo de dez ou quince anos. Pouco ou nada se fala neses planos de servizos, transporte público, depuradoras... Construír e destruír a contorna rural é o lema, atendendo a non se sabe que absurda previsión de crecemento demográfico.

Coa coartada da ampliación da Rede Natura 2000 baleirouse de contido todo o sistema anterior de espazos protexidos. Así, e só na provincia de Pontevedra, máis de 20.000 hectáreas de solo perderon toda a protección anterior. O patrimonio histórico, os nosos petroglifos, mámoas e monumentos líticos son presa da destrución máis feroz.

A legalidade urbanística e medioambiental é sistematica e impunemente vulnerada coa complicidade das distintas administracións, cando non pola súa propia actuación e iniciativa. O país reborda de obras, actuacións e proxectos ilegais protexidos e bendicidos polos nosos gobernantes. As sentencias firmes de derrubo, mesmo as do Tribunal Supremo, nunca son executadas, aumentando a sensación de impunidade de uns e a de burla e desprezo á cidadanía.

E que dicir da clase política: Silenciosos, cómplices e coautores da catástrofe. Uns e outros, todos eles, préganse como nunca á avaricia dos grandes intereses económicos que subvencionan aos seus partidos e subornan as ideas que din representar. Por iso, coa voz dos seus amos, pretenden enganarnos con palabras como progreso, desenrolo, crecemento... engadindo sempre, como unha xaculatoria hipócrita, a palabra “sostible”. En realidade o crecemento é só para aqueles que lles pagan. Os recursos de Galiza (e os do planeta) son limitados, e esta carreira de depredación e espolio é un camiño que non leva a ningures. Ou que leva só a hipotecar o futuro dos nosos fillos e á miseria das próximas xeracións.

Quedamos só nós, as cidadás e os cidadáns, para defender unha vez máis esta Terra da desfeita programada. Temos que recuperar o espírito das vellas xestas para amosar que aínda mantemos intacta a dignidade de pobo que non quere morrer.

Hoxe, máis que nunca, Galiza precisa de ti, da túa voz e da túa forza.

Xuntos e firmes estaremos o 17 de febreiro en Compostela para defender a nosa paisaxe, a nosa natureza, a nosa identidade e a nosa forma de vida. Xuntos e firmes, baixo o sol ou baixo a chuvia, será un domingo radiante de esperanza para a terra dos nosos pais e dos nosos fillos, para a vida futura e, por que non dicilo tamén, para o noso ameazado planeta.


GALIZA NON SE VENDE

15 de janeiro de 2008

Roteiro pola serra mais nortenha da Galiza: o Gistral


Roteiro pola serra mais nortenha da Galiza: o Gistral

No 12 de Janeiro, a Agrupaçom de Montanha estreou o novo ano caminhando as nossas serras mais setentrionais: o Gistral. Partindo de manhá do concelho de Abadim e rematando à tardinha. O centro social Mádia Leva organizou umha ceia para montanheiras e montanheiros.


Este cordal é o núcleo dum maciço de montanhas que arredam a Terra Cha do Cantábrico; do Gistral irradiam sistemas menores, como a Toxiza (cara Mondonhedo), a Carba (cara o oeste) e os montes do Buio e de Cavaleiros (mais cercanos ao mar). A serra atinge os concelhos das Pontes, Abadim, Alfoz, Mondonhedo, Muras, Ourol, Valadouro, Vilalva, Jove, Germade, Viveiro e Cervo.


Os rios do Gistral deitam a sua água no rio Eume, no rio Sor, no rio Minho e directamente no mar Cantábrico: é o caso dos rios Landro, Ouro e Masma.


É umha serra de altura média, por volta dos 700 metros, onde bate o vento permanentemente. O seu cúmio mais alto é o conhecido como Cadramom, que alcança os 1046 metros. De toda a Galiza, é a parte que menos horas de sol recebe ao longo do ano. Coberta de névoas mui frequentes, está inçada de turbeiras mui extensas, mui deterioradas em tempos recentes pola pressom dos parques eólicos. A despopulaçom é a nota dominante. Veremos mui poucas aldeias, e apenas nos encontraremos com gado ceivo.



É umha dessas zonas que os políticos chamam 'lugar de interesse comunitário' (LIC). Que significa isto? Que há toleráncia para estragá-lo. A desfeita mais recente corre a cargo de 'Endesa Cogeneración y Renovables' e de Fergo Galicia Vento, S.L (que gere a evacuaçom da energia) na Toxiza, em Mondonhedo, com a ajuda da conselharia do BNG. Pistas, electrificaçom, subestaçons, para estragar as turbeiras e aproveitar mais energia destinada a Espanha e ao esbanjamento.

Flora e fauna.

Do rico património natural desta serra, queremos salientar as espécies endémicas: na flora, vários tipos de uceiras, bosques aluviais de amieiros, freixos de rio e bosques de acivro; na fauna, a conhecida lagartija das branhas, que se desenvove na humidade das turbeiras, e tem no Gistral o seu limite mais ocidental. Também é das poucas áreas do nosso país onde se sobrevive o gato bravo. O lobo também campa por estes cúmios. As aves próprias de zonas abertas som também visíveis: a curuja das junqueiras ou as tartaranhas.

Tradiçom e história.

Chegárom até nós lendas de tradiçom oral que nos falam dumha natureza humanizada, e transmitem-nos a reverenciosidade que a vizinhança destas paróquias tinha polas terras avesias da montanha. No lugar da Moladoira, na paróquia do Pereiro (Alfoz), há um penedo de granito oval pousado sobre outro. Abana sem chegar nunca a cair. A tradiçom diz que tivo umha 'bicha' (serpe gigante) gravada. Sobre a pedra deitavam-se as parelhas com problemas de fertilidade, as maes que nom davam alimentado os filhos, ou as moças sem filhos. Diz-se também que se utilizou para fazer juízos de verdade, 'provas de Deus', que verificavam a culpa ou a inocência dos delitos. Chama-se ainda hoje Pena Abaladoira. A vizinhança também rendia culto à chamada 'Pena da Cobra', situada em Alfoz. Representava-se-lhe à gente a cabeça petrificada dum animal que, segundo a lenda, fora transformado em pedra pola acçom salvadora dum santo.

Os testemunhos da gente da zona também dam prova da crença nos encantos, mulheres míticas que andavam nas fontes onde nasciam os rios, e dos mouros, que vigilavam os monumentos funerários. No Gistral eram conhecidos como 'Pagainhos', e sobrevivérom apesar da imposiçom secular do cristianismo.

Celtismo.

A serra do Gistral situa-se na Galiza que, de maneira consensuada, todos os historiadores assinalam como céltica: a chamada 'diócese de Britonia'. Aparece citada no paroquial suevo (572-573) como a 'sede dos bretons'. A diócese cita-se aliás em concílios como o de Toledo e do Braga, até o século VII. A que nós conhecemos como diócese de Mondonhedo é herdeira da britoniense. Sabe-se que foi fundada por bretons insulares, encabeçados polo bispo Maeloc, que fugiam das invasons saxonas entre os séculos IV e VII. A esta zona da Galiza achegam a sua peculiar organizaçom eclesiástica.

História recente.

Falando da história mais recente do nosso país, temos que vencelhar o Gistral à figura de Luis Trigo Chaos, 'Guardarrios'. O alcume recebeu-no da sua profissom, e por culpa do seu compromisso socialista tivo que botar-se ao monte na guerra de 36, e sobreviver como fugido. Artelha a sua base de operaçons na zona oeste de Mondonhedo e nos concelhos de Alfoz, Muras, Ferreira ou Abadim, onde sobrevive sem enquadres organizativos rígidos, e com a ajuda do seu lugartenente, Venáncio Seoane, 'Pasoslargos'. Era filho de lavradores e, como tantos galegos, deixa a sua paróquia, Sam Pantaleom de Cabanas, para emigrar a Cuba e Bos Aires. Homem carismático, estava mui bem relacionado com a direita local. Era membro da Agrupaçom Socialista de Mondonhedo em 1936, quando tinha já 47 anos.

Viviu doze anos de fugido sem sair da sua comarca, longe de disciplinas partidárias e enfrentado com a dirigência do 'Ejército Guerrillero', o que o fai um caso extraordinário. Cai ametralhado em Junho de 1948 no monte Cadramom, graças ao trabalho contra-insurgente das 'brigadilhas' (guardas civis disfarçados de combatentes), que ganham a confiança dos seus enlaces. Junto a ele morre a moça Antonia Díaz. A operaçom repressiva dá lugar à detençom de 25 colaboradores de Luis Trigo Chao.

Impacto ambiental.

O parque eólico da Toxiza em Mondonhedo está a afectar gravemente ao ja maltratado LIC Serra do Gistral. As afeiçons dos parques eólicos aos espaços protegidos prodúcense principalmente pola construiçom de pistas, as cimentacions dos aeroxeradores, as linhas eléctricas de evacuaçom e subestacións e outras infraestruturas de almacenagem. Estas construçons destrúen a cuberta vegetal e, coma neste caso, drenan zonas húmidas branhentas ou turbosas destruindo totalmente hábitats prioritarios, fogar de plantas protexidas e reservorios de auga. Também som importantes as afeiçons á fauna, nomeadamente ás aves.



As colisións coas palas dos aerogeradores son frecuentemente constatadas por numerosos grupos ecologistas e científicos, xa que os impactos aumentan cando a néboa cobre os moinhos (algo mui frecuente), impedindo ás aves advertir que umha pala de 30 m se achega a toda velocidade. A dramática consecuencia é a morte de numerosas aves, mesmo especies protexidas e escasas, que rematan ao pé dos moinhos coas patas, ás ou cabeça seccionadas.




GALIZA NOM SE VENDE

Fai um clic enriba do cartaz para o ver de perto:

GALIZA NOM SE VENDE!!!! O 17 DE FEVEREIRO TOD@S A COMPOSTELA

Fai um clic enriba do cartaz para o ver de perto:

A Luita contra o TAV (Trem de Alta Velocidade)

Fotos do último roteiro à Serra do Gistral










Nos próximos dias teremos disponível umha crónica que acompanhe às imagens.

Reportagem sobre os incêndios na Galiza

X Acampamento de Verao

Como todos os últimos fins de semana do verao, reunimo-nos num par de jornadas de convívio, caminhadas, lezer e conversa, que servirá...